Πάνος Χαραλάμπους/ Panos Charalambous - documenta 14 (Απόσπασμα από/ Excerpted from documenta 14: Daybook). Κείμενο/ Text: Παναγιώτης Πανόπουλος/ Panayotis Panopoulos

documenta 14


Panos Charalambous

Works
Flatus Vocis (2017)
Audio happening
Athens Conservatoire (Odeion), Athens

"Where do voices go when we no longer hear them?" For more than a century they would go on gramophone records, 45 rpm singles, and 12-inch vinyl LPs, but also on some very special, handmade 78 rpm records, the 10-inch acetates, which you could use to record your own voice and send to your familiars, no matter how far away they lived. Specifically, emigrants in America used them often, relying on their grooves to carry their voices across the Atlantic.
What does a collector-artist do when he discovers such an archive of records in the forgotten stacks of a secondhand shop in Athens? What kind of responsibility does he assume toward these voices, or toward the people they address? What kind of relationship can he, Panos Charalambous, born in 1955 in Aetolia-Acarnania, Greece, form with them? How should he handle the vulnerable life of these voices? And, if he decided to return them to their original recipients, when, where, and how to do so?
Every time these records are played, they are irreparably worn. The voices have been engraved on sensitive material, susceptible to time and duration. Every temporary resurrection promotes their total annihilation; they can only exist if one assumes responsibility for their precarious existence, accepting their course to destruction by resurrecting them one more time; taking their lives into one's hands and brushing aside the fear of their death.
Are some resurrections, however, more valuable than others? The needle does not catch in the grooves the same way each time: the voices may return even more clearly, despite the noise from the material of the record itself, from the deep cuts and the painful scratches. It may only take the right room, perhaps the room where the voices were first listened to, under the photographs that preserve the image of the people speaking, when images finally meet their voices once again, along with the living voices of the people who recognize them, for memory to speak. Ruins as well as resurrections, these vocal monuments are the "black marble" of the last century.
Panayotis Panopoulos

Posted in Public Exhibition
Excerpted from the documenta 14: Daybook



Πάνος Χαραλάμπους
Έργα
Flatus Vocis (2017)
Ηχητικό χάπενινγκ
Ωδείο Αθηνών, Αθήνα

«Πού πάνε οι φωνές όταν δεν τις ακούµε πια;» Για περισσότερο από έναν αιώνα πήγαιναν στις πλάκες γραµµοφώνου, στα σαρανταπεντάρια, στους δίσκους βινυλίου, αλλά και σε µερικούς ιδιαίτερους, χειροποίητους δίσκους 78 στροφών, στους οποίους µπορούσες µόνος σου να εγγράψεις τη φωνή σου και να τη στείλεις στους δικούς σου, όσο µακριά κι αν ζούσαν. Οι µετανάστες στην Αµερική τούς χρησιµοποίησαν πολύ, εµπιστεύτηκαν τις στροφές τους για να οδηγήσουν τις φωνές τους στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Τι κάνει ένας συλλέκτης δίσκων-καλλιτέχνης όταν ανακαλύψει ένα τέτοιο αρχείο σ' έναν ξεχασµένο σωρό ενός παλαιοπωλείου της Αθήνας; Τι ευθύνη αναλαµβάνει απέναντι στις φωνές που µιλούν, αλλά και απέναντι στα πρόσωπα στα οποία απευθύνονται; Τι είδους σχέση µπορεί εκείνος, ο Πάνος Χαραλάµπους, που γεννήθηκε το 1955 στην Αιτωλοακαρνανία, να αναπτύξει µαζί τους; Πώς οφείλει να διαχειριστεί την ευάλωτη ζωή των φωνών; Κι αν αποφάσιζε να τις επιστρέψει στους αρχικούς τους αποδέκτες; Πώς; Πού; Και πότε να το κάνει;
Το κάθε παίξιµο αυτών των δίσκων τούς φθείρει ανεπανόρθωτα. Οι φωνές τους έχουν χαραχτεί σε ευαίσθητο υλικό, ευάλωτο στον χρόνο και στη διάρκεια. Κάθε προσωρινή ανάστασή τους συντείνει στην ολοκληρωτική τους εκµηδένιση, µπορούν να υπάρξουν µόνο αν κάποιος αναλάβει την ευθύνη της επισφαλούς ύπαρξής τους, αν αποδεχτεί την πορεία τους προς την καταστροφή για να τις αναστήσει για µια ακόµα φορά, αν αναδεχτεί τη ζωή τους παρακάµπτοντας τον φόβο του θανάτου τους.
Υπάρχουν αναστάσεις, όµως, που αξίζουν περισσότερο από άλλες; Η βελόνα δεν σκαλώνει µε τον ίδιο κάθε φορά τρόπο στις εγκοπές: οι φωνές µπορεί να επιστρέψουν διαυγέστερες κάποιες φορές, παρά τον θόρυβο από το υλικό του δίσκου, τις βαθιές χαρακιές και τα οδυνηρά γδαρσίµατα. Αρκεί να ακουστούν στο σωστό δωµάτιο, εκεί όπου ίσως πρωτακούστηκαν, κάτω από τις φωτογραφίες που διασώζουν την εικόνα των προσώπων που µιλούν, όταν εντέλει συναντηθούν αυτές οι εικόνες µε τις φωνές τους και µε τις ζωντανές φωνές αυτών που µπορούν να τις αναγνωρίσουν, όταν η µνήµη µιλήσει. Αυτά τα φωνητικά µνηµεία, αποµεινάρια αλλά και ανάσταση φωνών, είναι το «µαύρο µάρµαρο» του περασµένου αιώνα.
Παναγιώτης Πανόπουλος

Αναρτήθηκε στην κατηγορία Δημόσια έκθεση
Απόσπασμα από το documenta 14: Daybook



Panos Charalambous

Werke
Flatus Vocis (2017)
Audio-Happening
Athener Konservatorium (Odeion), Athen

Wohin wandern die Stimmen, wenn wir sie nicht mehr hören?" Über mehr als ein Jahrhundert wurden sie auf Schallplatten gepresst, zumeist Singles mit 45 U/min und 12-Zoll-Vinyl-LPs, seltener auf besondere handgefertigte Acetat-Scheiben mit 10 Zoll Durchmesser und 78 U/min, die man selbst besprechen und an Freund_innen und Verwandte überall auf der Welt verschicken konnte. Vor allem Auswanderer_innen in den Vereinigten Staaten vertrauten den Rillen ihre Stimmen an, damit sie den Weg über den Atlantik fanden.
Was macht ein Sammler-Künstler, wenn er unter den vergessenen Stapeln eines Athener Trödelladens ein ganzes Archiv solcher Aufnahmen entdeckt? Welche Verantwortung trägt er gegenüber diesen Stimmen oder den Menschen, an die sie sich wenden? Welchen Bezug kann Panos Charalambous, geboren 1955 in der westgriechischen Region Ätolien-Akarnanien, zu ihnen herstellen? Wie sollte er mit dem verletzlichen Leben dieser Stimmen umgehen? Und für den Fall, dass er sich entschlösse, sie ihren eigentlichen Empfänger_innen zurückzugeben: Wann, wo und wie könnte das geschehen?
Mit jedem Abspielen nutzen sich Schallplatten unweigerlich ab. Die Stimmen sind in ein empfindliches Material graviert, das Dauer und Zeit nicht standhält. Jede momentane Wiederbelebung beschleunigt ihre endgültige Auslöschung. Sie können nur weiterhin bestehen, wenn jemand Verantwortung für ihre fragile Existenz übernimmt und ihren Zerfall durch das erneute Aufleben akzeptiert. Wenn sich jemand ihrer Lebendigkeit annimmt und die Angst vor dem Tod verwischt.
Sind manche Wiederbelebungen vielleicht wertvoller als andere? Die Nadel verfängt sich immer wieder auf unterschiedliche Weise in der Rille. Bei einem neuen Versuch könnten die Stimmen noch klarer klingen als zuvor, trotz des Geräusches, das die Platte selbst verursacht, und trotz der tiefen Einschnitte und schmerzvollen Kratzer. Vielleicht braucht es nur den richtigen Raum. Vielleicht der Raum, in dem die Stimmen ursprünglich gehört wurden, unter den Fotografien, die das Bild der Sprechenden bewahren. Wenn die Bilder endlich wieder auf ihre eigenen Stimmen und die lebendigen Stimmen derer treffen, die sie wiedererkennen, wird Erinnerung zum Sprechen gebracht. Zerfall und Wiederauferstehung zur gleichen Zeit: Diese Stimmdenkmäler sind der schwarze Marmor" des vergangenen Jahrhunderts.
Panayotis Panopoulos

Gepostet in Öffentliche Ausstellung
Auszug aus dem documenta 14: Daybook