Material didático para o curso de Língua Grega (FSB/2015 - período matutino)

υΝίνΕΒδΙϋΑϋ ΟΟΜΡΐυΤΕΝβΕ

5319411521

Ι.Ε0ΤΙΟΜΕ8 &ιυεαϋ:, δΙΥΕ ΜΑΝϋ-ϋϋΟΤΙΟ ΗΙδΡΑΝΑΕ 3ϋΥΕΝΤϋΤΙδ ΙΝ ίΙΝΟϋΑΜ ΟΒΑΕΟΑΜ. ΟοηιροδίπΙ, οοηοίηηανϊΙ αΙςηβ οώτόχεφ Ιγρϊϊ βΧρΓβδδϊΙ ϋΟοΙΟΓ 1&ΖίΙΠ1δ Βαπ1ΟΙ1 βΙ 6οηιβζ, 6Γ3Βο8πηη Ι,ϊΙΙβΓΕΓαηι ίη ΜαΙΓϊΙβηδί Ογηηι3δϊο ρΓΟίβΒΒΟΓ ΟΓάίηαπυδ.

ματειτι. ιπμχολί.

νικο εχοει.ι.εντι83ιχκο

ΕΤ ΡΕΚΙΤΙ83ΙΜΟ Ό, ΙΟΑΟΗΙΜΟ ΟΟΜΕΖ ϋΕ ΙΑ ΟΟΚΤΙΝΑ ΜΑΚΟΗΙΟΝΙ ϋΕ ΜΟΚΑΝΤΕ ϋΟβΤΟΚΙ ΐυΚΙ8€ΟΝ8ϋΕΤΟ ΑΤΟΠΕ ΑΚΙ)ΕΝΤΙδδΙΜΟ ΒΙΒΠΟΡΙΟΧΟ

ΗϋΝΟ ΙΙΒΚϋΜ

ΡΚΑ.ΕΡΑΤΙΟ.

ΰγηιδ ϋΙβ πιϊηοΓ, ρΓαβδΙαηΙϊδδϊηηιδ ΡβΓδ»πηη ΙπιρβΓαΙοΓ, (τΓαβοο Ι,νδαηάΓο, φιύπι ά δΟοίϊδ (Ιοηα ίβΓβηδ Άά βυπι νβηϊδδβΙ, ϊηΙβΓ αΙϊαδ οοπιίΙαΙϊδ βΐ })βηβνοίβηΙϊΕιβ δϊ§ηϊίΊοαΙϊοηβδ, βΙϊαπι ΚοΠηπι, (Ιηϊ δατάϋυδ βδΙ, ίρδβπιβΙ οδΙβηάϊδδβ άϊοϊΙυΓ. ΐΛδ»ηάπηη νβΓό αάπιϊΓαηΙβπι αΛοπιπι ρυΙοΙΐΓϊΙυάϊηοηι, ςυόά αβ(}υαίϊΙβΓ βδδβηΙ οππιβδ οοηδϊΙαβ, ({υόά οΓ"(ϊϊηβδ βαπιπι ΓβοΙϊ, ηυόά αη§ηΗδ τοοΙϊδ (ΗδροδϊΙαβ οπιηβδ, βΙ ςηόά οάοΓβδ πηιίΙί αο δυανϊδδϊπιί οί)απιί)υΙαηΙβδ ίρδΟδ οοπιίΙ»ΓβηΙυΓ; άίχϊδδβ, δυδρϊοβΓβ δβ πηιΙΙό Ιαπιβη πια^ϊδ δοΙβηϊαπι β]υδ, α φιο ϋΙα (ίϊπιβηδα βΙ (ΙβδοπρΙα βδδβηΙ. Ογπιπι αυΙβπι βϊ Γβδροηάϊδδβ: «ΑΙςυί οππιϊα Ιιαβο, πιί Ι,νδαηάοΓ, β^ο (ϋπιβηδυδ δυπι: πιβϊ δυηΙ οΓάϊηβδ, πιβ» άβδοπρΐϊο: πιυΙΙαο βΙίαπι ϊδΙαπιπι αι1)Οπΐπι πιβα πιαπυ διπιΐ δαΙα8». δίο β§Ο, Ββηβνοίβ Ι,βοΙΟΓ, Ιιηηο Γαδοίοηίιηιι, ίοη§β αηΙβΙιαο οοηίβοΙηπι, ϊη ςηο ΙοΙϊυδ ΟΓίκοία© δβπρΙοΓυπι ΠοΓθδ βΙ ΓπιοΙυδ δυανϊδδϊπιί οοηΙϊηοηΙυΓ, βΙϊαηΐδϊ ηοη τβοΙέ βΙ οΓάϊηαΙβ οοΙΙβ^βππι, ώχά^πο. Ιιπιβη ραΙίβηΙϊα βΙ οοηδΙαηΙϊ3 βΙα&ΟΓανί. Ρβδίάβ

II τα&αηΙίη· Ιγρϊ §Γ&βοί, ηβφιβ ίκΙβΓαηΙ ΙγροΛβΙαβ ρβπΙϊ, υΙ Ιιίο ΜϊδβΓοηΙυδ Ιί&βΓ Μ&ΙπΙί Ιγρϊδ βχοη«ΙβΓβΙυΓ. Τνροδ §Γ&βοοδ Ι,ηΙβΙίαβ Ραπδίοπιηι ρβΓ 8β&&δΙίαηηηι (1β ΑΓ8,η]ο βΙ ΙΜηηα, νίπιηι ορΙίω&6 ίικίοΗδ, βΙ αηποηηι ΓκΜίδδίηιηηι, ψιί Ιυηο Λϊ άβ§β&αί, αοςαίδίνί; ρΓβΙυηι Ιγρο§Γ&ρΙιίουηι ροδΙβα ηί38ηίδ δυηιρΙϊ&υδ, ρΓΟ νϊπέυδ ηιβίδ, οοηφ&ΓΒ,νί,· 3ΓΙβηι άβηϊφιβ Ιγρο§ΓαρΙιίοαηι (ϋάίοί. ΙΙ&ςυβ β§ο ϊρδβ Ιιυ]υδ Ιϋπ αηβΙοι-, β^ο ΙγροΛβΙβδ, &ΐφιβ ρΓορπϊδ ηι&ηϋιυδ ϊρδβ ρΓβΙο οοηηηϊδί. Νοηηβ ϊ£ϊΙηγ δϊοβΓβ βΙϊαηι β§ο ροδδυηι: «ΑΙςυϊ οηηώ Ιιαβο β§ο -άϊηιβηδίιδ διηιι: ηιβϊ δυηΙ οπίίηβδ, ηιβα άβδοπρΙϊο: ηιηΙΙ3Β βΙϊ&ηι ϊδΙαπηη αΛοπιηί ιηβα ηιαηη δηηΙ Ϊδ&Ι3Β?» ίΐΐΙϊηαιη Ηϊδρ&ηαηι ]ηνβηΙηΙβηι &ά ΙϊΙΙβΓ&δ §Γ«€&δ αΙΙϊοβΓβ ροδδβηι, φιοά β§ο δβπορβΓ ίη νοΙίδ 1ί3ΐ)υί ! &Γ. ΜΆΙήύ XVI Καΐ. Ι»η. α. ΜΟΟΧΙΥΙΙ. ΙάζΕΓυδ Βακίοη βΙ Οοηιβζ.

ΕΙΕΝΟΗϋδ. Μ Β— δΟΚΙΡΤΟΚΕδ. ΤΙΤϋΠ. Ρα§. 1ΙΒΕΚ ΡΚΙΜϋδ. ΟΑΡϋΤ I. Ι,&δ03Πδ: άβ ΙϊΙΙβΓ&πίηί άίνίδϊοηβ. 1 (1β δγΐΐίώ&. 2 άβ αοοβηΙίβυδ. 2 άβ άϊοΙϊοηβ. & ΟΑΡϋΤ II. ΡΓοάΓοηπίδ: άβ βοάβηι &Γ^υηιβηΙο. 7 ΟΑΡϋΤ III. Ιαδο&πδ: άβ ρΓΗϊροδίΙίοηίΜδ. 11 δβρΙωκίηΙ» ΗιΙβΓρΓβΙβδ: ηιηηάϊ οΓβ&Ιϊο. 17 ΟΑΡϋΤ IV. ΡΓοάΓΟίηυδ: άβ αάνβΛϊο. 21 ΐΛδο&πδ: άβ βοάβηι &Γ£ίηιιβηΙο. 22 δβρΙα&είηΙίΐ ϊηΙβΓρΓβΙβδ: ρακιάϊδί άβδοπρΙίο. 24 ΟΑΡϋΤ V. ΡΓοάΓΟΠΗίδ: άβ οοη]αηοΙίοηβ. 27 Ι,ΕδαΐΓϊδ: άβ βοάβηι αΓ§ηηιβηΙο. 27 8βρΙηα£ίηΙ3, ίηΙβΓρΓβΙβδ: δβΓρβηίίδ αδΙαΙϊα ϋβϊ ρηβοβρΙηηι ρπηιί ραΓβηΙβδ (Γαηδ^ΓβάίυηΙυΓ. 28 ΟΑΡϋΤ VI. Ιβδοαπδ: άβ ηοηιίηβ. 31 ρπωα άβοίίηαΙϊο. 33 δοΓϊρΙοΓβδ ν&πϊ: βΧβΓοϊΙ&ΙϊΟ. 34 ΑροΙΙοάοπίδ: Αοηϋΐβδ. 35· δοΓϊρΙΟΓβδ ν4Γϊϊ: βΧβΓοϊΙ&ΙϊΟ. , 35 ΑροΙΙοάοπίδ: Μβίαηιρυδ. 36 ΐΑδοΛΠδ: δβουηά& άβοΐίωΙϊο. 37 δοΓΪρΙΟΓβδ ν»Γϋ: βΧβΓοϊΙ&ΙϊΟ. 38

ΕΙΕΝΟΗϋδ. δαΒΙΡΤΟΒΕδ. ΤΙΤϋΙΙ. ¥ά%. ϋϊοάοπιδ: Μυ&8Β. 38 ΑροΙΙοοίοΓυδ: ΒβΙΙβΓορΙιοη. 39 Ια9ο»πδ: ΙβΓΙία άβοϋηαΙϊο. 40 5οπρΙΟΓβ8 ναπϊ: βχβιτϊΙαΙϊο. 41 Αροΐίοιίοπιδ: δϊδγρίηΐδ. 42 ΑοΙ. ΑροδΙ., Πη^υΕΒ ϊ§ηϊΙ3;: Ιικίβοπιπι οοηίΊιδϊο. 42 Ιαδοαπδ: (ίβ οοηΙι'αοΙϊδ ηοπιίηϊί)υδ. 43 δοΓΐρΙΟΓβδ ναπί: βχβΓοϊΙαΙϊο. 45 ϋϊουοπιδ: οΓΟοοάίΙυ5 βΐ ΙιίρροροΙαπιυδ. 46 ΟΑΡϋΤ VII. Ι,αδοαΓϊδ: άβ 5ρβοίβ1»υδ ηοπιίηυπι. 49 άβ ραΙΓοηγπιϊοίδ. 50 ιΙβ (ΙίπιϊηυΙίνϊδ. 51 άβ (ίβηοπιϊηαΙϊνίδ βΙ νβΗ)αΗΙηΐδ. 52 δοπρίΟΓβδ ναπϊ: βΧβΓοίΙ3.1ίΟ. 52 Μ»θα]). Ι·, ΑΙβχαικΙβΓ πια§ηυδ. 53 1δΟοΓ3Ιβδ: ρΓδΒοβρΙα ηοηηηίΙα. 53 ΟΑΡυτνιπ. · Ιείδοαπδ: άβ αάϊβοΙϊνοπιπι ΙβπΏϊηαΙϊοηϊϋυδ. 55 δΙΓΟ^ο: ΙοΙϊυδ ΙίϊδραηϊΒΒ, ψΐΆ β]υδ ίΐ§υΓα, Ιοη§ϊΙυάο βΙ ΙαΙϊΙικΙο βχροηυηΙυΓ. 57 Εαδοαπδ: άβ οοπιραΓαΙίνο βΙ δυρβιΊαΙϊνο. 59 δοπρίΟΓβδ ναπί: βχβιΌϊΜϊο. , 61 ΡΓοοίηδ: άβ δρΙΐίΕΓίβ αχβ βΙ ροίϊ&ν 62 ΑροΙΙοάοηιδ: ΟβοΓορδ. ': 63 ΰΑΡϋΤ IX. ΡΓοάΓοπηιδ: άβ αΠϊουΙο βΙ ρΓοηοπιίηβ. 64 ΐΛδοαπβ: άβ ρΓοηοπιϊηβ ρππιϊΙϊνο. 65 δοΓϊρΙΟΓβδ ναΓϋ: βΧβΓοϊΙαΙϊΟ. 67 δΐΓαίιο: ^Ε§νρ1ί ργΓαπιϊάβΒ 68

ΕΕΕΝεΗϋδ. δΟΚΙΡΤΟΚΕδ. ΤΙΤϋίΙ. Ρ»8. ίαδοαπδ: άβ ροδδβδ8ϊνίδ. 69 άβ αβηιοηδΙΓ3Ιϊνϊκ. 69 άβ ΓβίαΙϊνο. 70 άβ οοηιροδίΙίδ. 70 δοπρΙΟΓβδ ναπί: βχβΓοίΙ&Ιϊο. 72 Ιηοίαηυδ: ΙυρϊΙβΓ βΙ νυΐοαηυδ. 75 1,&δο3Πδ: άβ ηηηιβπιΙίΙ)υδ. 74 δοΓϊρΙΟΓβδ ναπί: βχοΓοϊΙ&Ιϊο. 75 ΑΓπίιηυδ: Οπ' δβρηίοπιηι. 76 αΑΡυτ χ. 1,&δο&Πδ·. άβ νβΓΐ)Ο. 78 άβ ηιοάϊδ. 78 άβ ίηίίηϊΙϊτο. 79 άβ νοαβυδ. 80 άβ νβΓΐ)οπηιι δρβοίβ])υδ. 81 άβ νβιΊιοπηιι ϋ^υπ'δ. 81 άβ ηηηιβπδ. 82 άβ ρβί'δοηίδ. 82 άβ ΙοηιροΓϊΙ)ίίδ. 85 άβοοη]η«»Ιΐοηί1)υδ(ιΊίιδθδνβΓΐ)οπιιη). 85 Αιτίαηυδ: δορΙβηι Ιηάοπιηι ^βηβΓα. 85 Ι,&δοαπδ: άβ (·ϊΓοηηΠβχίδ νβιΊίϊδ. 89 ΙδοοΓ&Ιβδ: άίδοβηάί δΙυάϊηηι. 91 Ε&δο&πδ: άβ ίη |Λι νβΛϊδ. 92 ΙδοοΓαΙβδ: άβ αηΗβϊΐία. 95 1,8δο&Πδ: άβ αη^ίΏβηΙίδ. 95 άβ αη§ηιβηΙο οοηιροδίΙοπηιι νβί'1)οπιηι . 99 ΡίΌοΙυδ: Γ|υίικ[ΐιβ ζοηίβ. 100 Ι,&δοΒΓίδ: άβ νβιΊήδ υδΓ|υβ &ά ρΓΕβΙβπΙυηι ϊηιρβΓΓβοΙίίίη άοοίίη&Ιϊδ. 101

ΕΙΕΝΕΗϋδ. «εκίΡΤΟΒΕδ. τιτυπ. Ρ»8. Βϊοάοπιδ: ΡγΓβηκϊ πιοηΙβδ. 102 ΠΒΕΚ δΕαϋΝϋϋδ. Αιτίαηυδ:· βίβρίιαηΙοπηη 105 « _ Γ_ . · : νβηαΙϊο. τ_ δβρΙυαεϊηΙα ΓηΙβΓρΓβΙβδ ΙαοοΙ)ι πιαΙτίδ οοηδϊΠο ΒβηβάίοΙϊοηβπι Ιοοο Εδαυ αοοβρϊΙ. 110 Ώϊοη: ΗίβΓΟδοΙγπιά α Ροπιρβϊο «ιρΙ». 116 'Ώϊοη: 0α!δ3,π3 οΓαΙϊο αά πΗΙϊΙβδ ςυί ϊυ ΡΙαοβηΙϊα δβάϊΙίοηβπι βχοϊΙανβΓαηΙ. 119 Ιυοίαηυδ: οΓαουΙηπι πιοΓΙυοηηη οοηδυΙΙηπι. 120 Χβηορίιοη: Ογπιδ πια]οΓ, ϊπιπιϊηβηΙβ νϊΙκ βηβ, ά%\1 αϋδ £ΓαΙϊαδ; ίϋϋδ α(ψιβ αιηϊ(·ϊδ αΓοβδδϊΙϊδ Ιιη]υδπιο(ίϊ οΓαΙϊοηβηι βχοΓδυδ βδΙ. 149 ΒβπιοδΙΙιβηβδ: ΡΗϊΗρρϊθα 2". 159 ΡΙαΙοη: ςηαίβδ δϊηΐ οι.Ιιϊδ ΙβΓΓαΓυπι ρία§αβ Π3ΓΓαΙ δΟοΓαΙ8δ. 172 ΤΗυογάϊάβδ: όβ ΑΙΙιβηίβηδίΙηιδ, ςηϊ ϊη Ρβίοροηηβδίαοο 1»βίίο ρππιί πιοΓΙβιη (ώϊβΓαηΙ, 185 ΤΙιυογά. : ΡβδΙϋβηδ πιοΛυδ ΛΙΙιβηϊδ ϊη^πιϊΙ. 198 ΗίρροοΓ»Ιβδ: άβ αβΓβ, αςυϊδ, βΙ Ιοοϊδ. 207 ΗβΓοάοΙυδ: Βα&γΙόηϊδ, οΙαΠδδίπια0 υΛϊδ, δίΙυδ πια§ηϊΙυ(ίο βΙ άβδοπ'ρΙϊο. 216 ΙΛΒΕΚ ΤΕΒΤΙϋδ. ΡγΙΙια§οΓ8Β α1ΐΓ8α, οαΓΠιϊηα. 225 ΑροΙϋηαπί Ρδαΐπι. 136: Ιυάβϊ οαρΙίνϊ. 229 ΑηαοΓβοηΙϊδ Τβϋ Οά&. 230 Επηηβε Οά». 259 ΤγΓΙΒΒΪ οαπιιϊηα. 240 δ&ρρίιυδ ΓβΙίςυϊθΒ. 247

δΟΒΙΡΤΟΚΕδ. ΤΙΤϋΙΙ. Ρα$. ΤΙιβοοπΙί ο&πηίηα. 251 Βϊοη: ΕρϊΙ&ρΙιίυΓη ΑάΌηίάίδ. 266 Μοδοΐιυδ δγπιουδίυδ. 271 Ρίηά&π Οίγηιρί». 273 ΡιηάαιΊ ΙδΙίιηυΕ 285 ΑπδΙορίιαηίδ Ανβδ. 287 Ευπριάϊδ Ηβονώ&: οηηι ηιαοΙαηάα βδδβΙ Ροϊγχβηα ϋίγδδβηι αΐΐοςυϊΙυΓ. 294 Ταΐίηγηίηδ Ηβαώεβ ηαιτ&Ι Ροΐγχβηδβ ίηιηιοιαΙϊοηβηι. 296 Εηπρϊάϊδ Μβάβ&: Μβάβ& Γιΐϊσδ 8ιι08·8,Γ0βδδίΙοδ ίηΙβΓίϊοβΓβ οοηδ,ΙΠΓ. 299 δορίιοοϊϊδ Α]αχ: Α]&χ ίϊίΓβΐϊδ 8β ϊρδυηι οοοίάίΙ. 302 δορίιοοίίδ ΑηΙϊ^οηβ: ΑηΙϊ^οηβ, οβ ΓΓαΙΓβηί Ροΐγηϊοβηι &η β» δβρυΐΙυηι, Ά ΙγΓ&ηηο ΟβοηΙβ νϊνα ϊη ηιοιΊυοπιηι δρβουι» άβάηοίΙυΓ. 304 δορίιοοίίδ ΟΕάίρυδ Κβχ: ΙοοαδΙβε ίηΙβπΙυδ. 306 ΟΕάίρυδ, βΠΌδδίδ δίόϊ ΟοΙίΠδ, ΙΓϊδΙίδδίηιυηι ίαΙαηι διηηο άβρΐοΓ&Ι. 309 ./Εδοίιγίϊ Α^&ηιβηηιο: ϋβΐΐο ΤΓοϊ&ηο οοηίβοΙο* Α^αίΏβΓηηοηίδρΓΟϊοΟ ΙβΓΓ&ηι ραΙΓϊίΐηι δΐΐυΙαΙ. 311 03δαηάΓα ΟΓθδΙίδ ΓβάϊΙιιηι βΙ υΐΙίοηοηι ρ3Ι6ΓΠίΕ οεβάϊδ κηαηιπηο ρί'ϊβάίοίΙ. 313 Λδοΐινίί ΡΓοηιοΙΙιβυδ: Υυΐο&ηαδ Ρί'οηιοΙΐιουηι πϊρί ΆΆ\μ\1 ίηνίΙυδ. 315 Ηοδϊοαϊ ΟροΓ;ι οΙ ϋίβδ: ΑιιΓο& ΐιοηιίηηηι εοΐ&δ. 517 ΑΓ§ρπΙοει 86ΐ»δ ΐιοηιίηυηι. 318 ^ϊηεα 8Βΐ»8 ΐιοηιίηηηι. 318

ΕΙΕΝΟΗϋδ. δΟΚΙΡΤΟΚΕδ. ΤΙΤϋΠ. τΕΙαδ ηβΓΟυηι. ΡβΓΓβα εβΙ&δ ηοηιίηηηι. Ηοηιβπ ΙΗαάίδ XXII: ΗβοΙΟΓ βΙ ΑοΙιίΠβδ δίη^υΙαΓϊ οβΓΙαηιίηβ οοη§ΓβαϋυηΙηΓ: ΗβοΙΟΓϊδ ο3ΒΟ"β6. ΗοηιβΓί Ιϋ&άίδ XXIII: ΡαΙίΌοΙυδ ίηιηιβηδο άοΐοΓβ Ιυ§βΙυΓ α& ΑοηϊΠβ, βηϊ &ηίηια βηιδ ίη δοηηιϋδ &ρραΓβΙ. ΗοηιβΓϊ 0άγδδβδ6 VI: Ναυδίω&,, Αίοηιοί Γβκϊδ πΐια νϊΓ§ο, νβδίϊηιβηΙα Ιαν&Ιυηι νβηίΙΜΓ οηηι αηοίΙΗδ ΗΙυδ ίηδυΐεβ, ίη.φίο ηαυίϊ&^υδ βΙ ηυάυδ υίγδδβδ ρΓοονώαβΓ&Ι; ορβΓβ ΓαοΙο ΙηάυηΙ, ςαο 8ΙΓβρϊΙα βχρβΓΓβοΙυηι υΐγδδβηι, νβδΙβ οΙ οώο ΓβοΓβαΙυηι, ίη υι-ηβω άηοίΙ.

Ρα§. 319 320 321 327

332

ΟΟΚΚΙΟΕΝϋΑ. (ίϊοϊΙ 1θ£β Ρ»8· Ιϊη. πτη'νη κτη'νν) 20 9 άπο του 29 21 άπο τού έπικατάρατος ικατάρατος 5 30 ρομφαίαν 31 17 ρομφαίαα οε'ρειν 14 ε'φρειν 34 προςηνεγκε 35 14 τροςνινεγκε 43 20 Συναίρεσις. . . Συναίρεσις αε'ν έστι δύο φωνηέντων φυλαττομένων συναλοκρ)· οίον Δη[Λοσθε'νεΐ, ει. Κράσις δε'έστι δύο φωνηέντων μεταβαλλομένων συναλοκρη· οίον Λν,μοσθε\εα, η· η του ένος, οίον Δν^Λοσθένεος, ους. 46 19 διαφε'ρων διχοε'ρον 51 1 Πάν δέ. . . Πάν δέ πατρω νυμικών παραλη'γει, η ι, οίον Κρονίδης, η ει διφθόγΓω, οίον Σηλείδης, η α, οίον Αίνειάδης, ή οι. οιφθόγΓω, οίον Πανθοίδης. 61 9 ϊγ ιστος έχθιστος 86 8 και ει τις και ει τις 99 / αφονον αφωνον 221 7 πρ.'; ξρον πρότίοον

ΧΕΙΡ ΑΓΩ ΤΗΣ

ΙΣΠΑΝΙΚΗΣ ΝΕΟΤΗΤΟΣ "5ΕΠΙ

ΤΗΝ ΓΑΩΣΣΑΝ ΤΩΝ ΈΑΑΗΝΩΝ. ΙΙΒΕΚ ΡΚΙΜΓδ. ΟΑΡΙΙΤ I. ϋ6 ΙϊΙΙθΓΗΓίηιι (Ιϊνϊδϊοηο. 1. Περί διαιρέσεως τών γραμμάτων. Γράμμα εστί μέρος έλάχιστον και άδιαίρετον φωνης· είσι 5έ γράμματα εικοσι τέσσαρα· α, β, γ, δ, ε, ζ, η, θ, ι, κ, λ, μ, ν, ξ, ο, 77, ρ, σ, τ, υ, φ, χ, ψ, ω. Τούτων φωνηεντα μεν επτά- α, ε (ψιλον), η, ι, ο (μικρον). ω (μέγα), και υ (ψιλόν)· σύμφωνα δέ δεκαεπτά- β, γ, 5, ζ, 0, κ, λ, μ, ν, ξ, ιτ, ρ, σ, τ, φ, γ, ψ. Των δέ οωντ,έντων μακρά μεν δύο· η και ω (μέγα). Βραχέα δέ δύο- ε (ψιλον) ν.αι ο (μικρόν). Δίχρονα δέ τρία· α, ι, υ. Έξ ών δίφθογΓοι κυρίως μέν ες γίνονται· α ι, ει, οι, αυ ευ, ου· εξ δέ καταχρηστικώς· α, η, ω, υ ι, η υ, Γ

2 ΌΕ δΥΙΧΛΒΑ. €υ. Τώνδέ συμφώνων αφωνα μεν εννέα· κ, τ, ΐί· 7, δ» β' λ' θ, ?" ων Ψι^α Ρ·*7 τρια· κ· τ, π' -Λέσα δέ τρία· γ, δ, β· δασέα δέ τρία· χ, θ, φ· ·ί[ζίφωνα δέ οκτώ· λ, ν, ρ· σ, ξ, ζ, ψ· ών ά{Λετάβολα [Λεν τέσσαρα· λ, -Λ, ν, ρ· διπλά δέ τρία· ξ, ζ, ψ. Έκ των διηρημένων δέ τώνδε γρα·λ.μάτων αί συλλαβαι γίνονται· οίον Πέ· δθεν αί λέξεις, οίον Πέτρος· έξ ών ό λόγος· οίον ό Πέτρος άναγινόσκει. Όβ δ}ΊΙίώ&. 2. Περί συλλαβές. Συλλαβη έστί σύλληψις τουλά χιστον δύο γρα[Χμάτων καταχρηστικώς δέ και -τα φωνηεντα συλλαβαι λέγονται. Διαιρεΐται δέ η συλλαβη εις τρία· εις μακραν, οίοννίρως· εις $ραχεϊαν, οίον λόγος· εις κοινην, οίον άρης.

3. Περί προσωδιών. Προσωδία έστί τάσις έγΓραρ·.[Λάτου φωνης, η τόνος πρός δν αδο·Λεν. Εισί δέ ιτροσωδίαι δέκα· όξεϊα ('), βαρεία περισπω-Λενη (")· μακρά ("), β ραχεϊα (")· ψιλή ('), δασεία (')- απόστροφος ('), ύφ

ΌΕ ΑίΉΕΝΤΙΒυδ. 3 έν («-), και ύπο διαστολη (,). Και διαιρουν ται εις τέσσαρα· εις τόνους, εις χρονους, εις πνεύματα, και εις πάθη. Τόνοι είσί τρεΐς, οξεία, βαρεία, και περι σπωμένη, οις χρώμεθα επί ταίς λέξεσι. Πάσα γαρ λέξις έπιδέ/εται τόνον έ'να, η έν τίί ληγουση η παραληγουση, ή προπαραληγούση . Έν μεν τί) ληγουση επιδέχεται οξεϊαν, βαρεϊαν, και περισπω μένην οξεϊαν, όταν το δεχόμενον ή άσυναίρετον, οίον θεατη'ς, αγαθός· βαρεϊαν δέ ομοίως, ώς έλαών, δαφνών, και μάλιστα έν τη συνεπεία· πάσα γαρ ονομαστική και αιτιατική άσυναίρετος καθ' έαυτήν οξυνεται· έν δέ τη συνεπεία αντί της οξείας βαρεϊαν έπιδέχεται. Περισπωμένην δέ όταν το δεχόμενον ή μακρον άπό συναιρέσεως, οίον άπό του φάος φώς, και άπο του Ξενοφάον Ξενο φων πάσα γαρ συναίρεσις έξ οξείας και βαρείας περισπωμένην ποιεΐ. Έν τη παραληγουση δέ οξεϊαν και περισπωμένην όξεϊαν μεν όταν ή τό δεχόμενον η βραχυ, ώς λάχης, λόγος· επάνω γαρ βραχέος περισπωμένη ού τίθεται· η όταν τόδεχόμενον μακρόν, και το μετ' αυτό μακρόν, ώς Αι νείας, Χρυσης, μακρόν γαρ προ μακρου παρ

4 ΌΕ ΑΟΟΕΝΤΙΒϋδ. οξύνεται" υ, όταν θε'σει μακρον, οίον πε'ρσης· επάνω γαρ Βϊ'σει μακρου περισπωμενη ου τίθεται. Περισποψενη δέ δταν τα δεχόιΛενον ή φύσει μακρόν και το μετα αυτό βραχύ, οίον Μαΐα, γ α α, [Λ ο 2 σα- παν γαρ φύσει μακρόν προ βρα-/ε'ος κείμενον περισπάται· ίτι και εί άπο συναιρε'σεως μακρόν ειν), οίον βοάται, ποιείται. Έν τϋ) προπαρα)ι7,γούσνί δέ άει οξεΐαν τί9εμεν, ώς φιλοσοφος, φιλόκαλος· προ δύο γαρ συλ λαβών άει οξεΐα τίθεται. Εις χρόνους μακράν και βαρεϊαν οίς εχρωντο οι παλαιοι έπι τοΐς διχρονοις ώς σημείοις ον-λουντες τό [χακρον και το βρα^υ, οίον όρϊνω, άκριτος. Εις πνεύματα δασεϊαν και ψιλη'ν οίςχρώμε9α 1*1 τών φωνηέντων και διφθόγΓων, πάσα γάρ λέςις ά—ό φωνηεντος η διφθόγΓου αρχομένη η ψιλοΰται η δασύνεται. Πότεδέ τουτο γίνεται, έντω περι -πνευμάτων βιβλίω Γεωργίου του Χοιροβοσκου ζητητέον. Δασύνεται δέ καί τό ρ έν άρχη λέξεως, οίον ρη'τωρ ρητορικη· δυοϊνδέ δντοιν, όπου αν τύχωσι, τό πρωτον ψιλοΰται, και τό δεύτερον δα συνεται κατά τους παλαιους, οίον άρρωστος.

ϋΕ ΑΟΟΕΜΊβϋδ. ο Εις πάθη, άπόστροφον, ύφέν, και υπο διαστολη ν. Χρόψ.εθα δέ τη άποστρόφω εν τοΓς πάθεσι των λέξεων εν τέλει, επομένου φωνη'εντος, άντι τεσσάρων γραμαάτων άντι βραχέος α, οίον ά'ρ' ούτος, άντι άρα ούτος· άντι ε, οίον πος την πος, την δέ όπισθεν αύτης παραληγουσαν, οίον τήν θρω, την δέ έτι οπισθεν προπαραλη'γουσαν, οίον άν. Στοιχέίον δέ εστί μέρος συλλαβής τό έλάχιστον, οίον του ζ·?ίθ ι δύο εισί συλλαβαί· το [Λέν ζη, και το θι. Και εκάστη τούτων εις δύο στοιχεΐα τέ μνεται· ή μεν ζη" εις το ζ και το η, ή δέ θι εις το θ και το ι. Ό μεν ούν λογος διαιρεΐται εις λέξεις, ή δέ λέξις (ις συλλαβάς, ή δέ συλλαβη εις στοιχεΐα· και αύ κατ' άνάλυσιν, τά μέν στοι χεΐα συντιθέμενα ποιεΐ συλλαβην, αί δέ συλλαβαί λέξιν, αΐ δέ λέξεις λόγον. βεοδώρ. Προδρόμ. Γραμμ.

ϋΕ ΡΚΑΕΡΟδΙΤΙΟΝΕ.

1ί

ΟΑΡϋΤ III. ϋο ΡΓο;ροίϊΙϊοηϊί)ιιδ. 1. Πρόθεσις εστι μέρος λόγου άκλιτον προτιθέμενον πάντων των λόγου. μερών και έν τνί συνθέσει και συντάξει. Τών δέ προθέσεων όκτωκαίδεκα ουσων, ες εισι μονοσυλλαβοι· έν, εις, έξ, σύν, προς, πρό· δυοκαίδεκα δέ δισυλλαβοι· άνά, κατά, δια, μετά, παρά, άντί, επί, περί, άμφί, άπο, ύπο, υπέρ. Τίσι πτώσεσι συντάσσονται αί προθέσεις, και τι σημαίνουσι. 2. Άντί. Ή άντί γενική συντάσσεται, οίον άντί στερεώαατι του ουρανου εις φαυσιν επί τής γης, του οιαχωρ·ςειν ανά της ή μέρας και άνά μέσον της νυκτός· εστωσαν εις σημεΐα, και εις καιρούς, εις ημέρας, και εις ένιαυτούς· και εστωσαν εις φαυσιν έν τω στερεώματι του ουρανου, ώστε φαίνειν επί τις γης· και έγένετο οΰτως. Και έποίησεν ό θεος τούς δύο φωστηρας τους μεγάλους· τόν φωστη'ρα τόν μέγαν εις άρχάς της ημέρας, και τον φωστη' ρα τον έλα'σσω εις αρχάς της νυκτός και τούς ασ τέρας. Και εθετο αυτούς ό θεος έν τω στερεώματι του ούρανοΰ, ώστε φαίνειν έπί τη"ς γης, και άρχειν της ημέρας και της νυκτός, και διαχωρίζειν άνά μέσον του φωτός κατ άνά με'σον του σκότους. Και είδεν ό θεος, δτ; καλόν και έγένετο εσπέρα, και ί βένετο πρωΐ, ημέρα τετάρτη. Και ειπεν ό θεος· έξαγαγέτω τά ΰδατα ερπετά ψυχών ζωσών, και πετείνα πετόμενα επί της γης κατά τό στερέωμα του ούρανοΰ· και έγένετο οΰ τως. ΚΛ* έποίησεν ό θεος τά κη'τη μεγάλα, και πάσαν ψυχην ζώων ερπετών ά έξη'γαγε τά ύδατα κατά γένη αυτών και πάν πετεινόν πτερο^τόν κα τά γένος. Και ειδεν ό θεός, δτι καλά· και εύλογη

10 ΟΈΝ. ΟΑΡ. I. βΙΠ. «εν αύτά ό θεος, λεγων αύξάνεσθε και πληθύνε τε, και πληρώσατε τά υδατα έν ταϊς θαλάσσαχςκαι τά πετεινά πληθυνέσθωσαν έπι της γης. ΚαΙ έγένετο εσπέρα, και έγένετο πρωί ήμέρα πέμπτη. Και είπεν ό θεός·έξαγαγέτω ή γη ψυχήν ζώ>σαν κατά γένος, τετράποδα και ερπετά και θηρία τις γης κατά γένος· και έγένετο οΰτως. Και έποίησεν ό θεος τα θηρία της γης*ατά γένος, και τα ,πτη'νη κατά γένος αυτών, και πάντα τά έρπετα 'της γης κατά γένος. Και είδεν ό θεος, ότι καλ*· και είπεν ό θεός· ποιη'σω[Λεν άνθρωπον κατά εικόνα ήμετέραν και καθ' όυ.οίωσιν και άρχέτωσαν των - ιχθυων της θαλάσσης, και τών πετεινών τοΰ' ούρα-νοΰ και τών κτηνών και πάσης της γης, και πάν των τών ερπετών έρπόντων έπι της γης. Και έποί-ησεν ό θεος τον άνθρωπον κατά εικόνα "θεοΰ έποίησεν αυτόν άρσεν και θηλυ έποίησεν -αυτούς. Και εύλόγησεν αύτβύς ό θεος, λέγων αύξάνεσθε και πληθύνεσθε, και πληρώσατε την γην, και κατα κυριευσατε αύτης· και άρχετε τών ιχθύων της θα λάσσης, και τών πετεινών τβΰ ουρανου, και πάν των τών κτηνών, και πάσης της γης, και πάντβ» τών έρπετών τών έρπόντων έπι της γης,

Ο ΕΝ. ΟΑΡ. I. βΓίΓ. 21 Και ειπεν ό θεός· ιοού δέδωκα ύραν πάντα χόρτον· σπόριαον σπεΐρον σπέρμα, δ εστιν επάνω πάσης τής γής" και π*ν ξ^ον, ° έχει-έν έαυτω καρπον «πέρατος σπόρι[Λου ύρν· έσται εις βρώσιν και πάσι τοις πετεινοϊς του ουρανου, και παντι έρπετω . ερποντι έπι της γης, ο έχει έν έαυτω ψυχην ζωης, . καί πάντα χόρτον χλωρον εις βρωσιν και έγένετο ουτως. Και ειδε» ό θεος τα πάντα όσα έποίησε· και ίδού καλά λίαν. Και έγενετο εσπέρα, και έγενετο πρωί ήαέρ* Ικτη. Καί συνετελέσθησαν ό ουρανος και ή γη^ και . πας ό κόσμος αυτών και συνετέλεσεν ό θεός\έν τη . ήμέρα τνί έ'κτη τά έ'ργα αύτοΰ, ά έποίησε. .Και κατέπαυσε τί ήμέρα τϊί έβδομη άπό πάντων των· έργων αύτου, ών έποίησε· και εύλόγησεν ο.,θεός την ήξεραν την έβδουνην, και ήγίασεν αύτην ότι έν-, αύτνί κατέπαυσεν άπο πάντων των έργων αύτοΰ, ών ηρξατο ό θεος ποιησαι. Γεν. κεφ· ά, και β'. ..

ΟΑΡϋΤ IV. ϋβ ΑίνβΓίϋο. Περι έπιρρη'ματος. Έπιρρ'η'μα έστι λέξις άκλι τος [«τά τό ρ"ημα ταττοο·.ίνη, και τρόπον, ·* -:,>-

22 ΏΈ ΑΌν,ΕΒΒΙΟ. πον η σχε'σιν δελουσα· οίον άναγινώσκω καλώς. Το μεν γαρ άναγινώσκω ρήμα εστί, το δέ καλώς επίρρημα· και σημαίνει τρόπον πώς άναγινώσκω. Το 5ε οϊκαδε, και άνω και κάτω και τα τοιαυτα, έπιρρ/ίαατα είσι τόπον $ σχεσιν δηλουντα, θεοδώρ. Προδρόυ:. Γραμμ. ϋβ βοάβιη αΓ^υπιβηΙο. Περι του αύτοΰ. Έπί^ρημά εστι μερος λόγου άκλιτον, κατά ρίματος λεγό'Λενον, η έπιλεγόμενον. Τούτου δέ τά «.έν καλούνται χρόνου· οίον νυν, τότε, αύθις, τόφρα, τε'ως, εως, πηνίκα, έ πειτα, [Μετέπειτα, ση'[Λερον, αύ'ριον, χθες (ο και εχθές λε'γεται), Ϋίοη, πάλαι, άεί. Τα δε τόπου· οίον άνω, κάτω, εςω, έσω, ένδον, εγγύς, πόρρω, εναντίον, χαααι, ένθα, ό'θεν άπέκεινα, μακράν. Τα δέ πο ι ότ η το ς· οίον εύ, καλώς, ήοέως, σοφώς, κυνηδόν, βοτρυδόν, άγεληδόν. (Τούτων δέ οσα γίνονται άπο τής γενικής πληθυντικής, και μεσότητος προσαγορεύονται, οίον σοφώς, άπο των σοφών, καλώς, άπο τών καλών).

Τά δέ ποσότητος· οίον άπαξ, δις, τρίς» τετράκις. Τά 5έ αθροίσεως, οίον άαα, ό τη: ου γενικής έός, έή, έόν. 'Απο της νώΐ ονομαστικης Μυϊκης νωΐτερος, α, ον κκ\ τη"ς σφώϊ ονομαστι κης σφωίτερος, α, ον (άπο του τρίτου προσώπου αντωνυμία ού παράγεται, ού γάρ έστιν ονομαστι κη άφ' ης παραχθησεται,. τό γαρ σφώε αιτιατικη' έστιν). Άπύ της ήμέες, εΐς, ονομαστικης πλη θυντικης ημέτερος, α, ον άπό της ύμέες, εϊς, υ μέτερος, α, ον άπό της σφέες,. «ς, σφέτερος, α, ον. Παρά ποιηταίς δέ είσι και άλλαι κτητικαι άντωνυμίαι κατά την άκολουθίαν τούτων άμος, η, ον, αντί ημέτερος· ΰμος„ η, όν,.άντι υμέτερο; ·" καί σρος, η, ον, αντί σφέτερο;.. — — ϋβ άβηιοηδίΓ&ΙίνΓβ.. Περί δεικτικών. Δεικτικαί δέ άντωνυμίαι «ισί ίύο τριγενώς κλινόμεναι· ούτος, αΰτη, τουτο· και {κεϊνος, εκείνη, εκεΐνο, η κεϊνος, η, ο, ποΜΊΤΗΜος-

70

ΟΕ ΡΚΟΝΟΜΙΝΕ. Οι Αττικοί δέ ειώθασι προστιθέναι το ι, ΐν* πλείω την δεΐξιν έκφαίνωσι· «ον ούτοσι, αί-τ/ιΐ, τουτοι, και τουτί· έκεινοσι, έκειννη, εκεινοι* ·ί.δέ ΔωριεΤς τρέποντες το χ εις τ και το ε της ει εις η υπογράφοντες και το ι τήνος, τ$'νη, ττνο, άντί κεΐνος, η, ον, λέγουσι. 'Απο δέ του άρθρου ό, *ΐ, το, και δέ, και γέ συνδέσμων γίνονται αντωνυμία οδε και όδι, .ίίδε, τόοε και τοδι, καί ογε, ·ί)γε, τόγε· έτι αγίνετας αντι ο1ς παραγόμενον, οίον το ευλογώ. Το μέν γαρ λέγω άπό τινός ού παράγεται, και δια τοΰτο έστι πρωτότυπον το δέ ευλογώ άπο του εύ παράγεται και του λόγο:, και δια τοΰτο παράγωγον λέγεται. Ού μόνον δέ -ή εγκλισις και ή διάΟεσις ες άνάγκης παρέπεται τώ ρη'ματι, άλλα δη και το είδος· πάοα γαρ λέξις ρηματικη ίι πρωτότυπος εστίν, η παράγωγος. Οβ νβΓ&ΟΠΙΠΙ ΓΙ§11Γϊδ. Περι σχημάτων. Σχη'ματα δέ ρημάτων είσ'ι τρία· το άπλοΰν, το σύνθετον, και τό παρασύν9ετον. Και άπλοΰν μεν ρήμα λέγεται τό άσύν9ετον, οπερ μίαν ν/α λέςιν, οίον το λέγω και φιλώ· σύνΟετον δέ το άπό δύο συγκείμενον λέςεων, οίον ευ λογώ, φιλοσοφώ· και γαρ τό εύλογώ άπο τη"ς εύ και του λόγος σύγκειται, καί το φιλοσοφώ άπο του φιλώ και τοΰ σοφός. Παρασύν9ετον δε, τό μή ρίνβν από δύο, άλλα χώ άπο τριών συγκ«ίμ*ναν 6

"82 βΕΎΕΗΙΟ. λέξεων, οίον το ύπερευλογώ, και το ύπερφιλοσοφώ· τουτων γαρ τό «.εν άπο τοΰύπέρ και τοδ εύ και του λόγος συγκειται· το δέ ά-ό του ύπερ και του φιλώ και του σοφός. Παρέπεται ούν και το σχήοΛ ές ανάγκης τω ρη'ματι- πάσα γαρ λέξις ρηματικη η άπλη εστι και άσυνθετος, τίγουν μονόλεςος, η συνθετος κάΐ δίλεςος, υί παρα«υνθετος και πολΰλεςος. Περι αριθμών. Άριθ^οι δε' εισχ τρεΐς· ό ενι κος, ό δυϊκος, -και ό πληθυντικός. Παρέπονται δέ και ούτοι τω ρηματι· άπαν γαρ ρημα η ένικώς εκφέρεται, ώς το λέγω, λε'γεις, λέγει· (εκαστον γαρ τουτων ένα άν9ρωπον εισάγει λε'γοντα, τό μεν λε'γω έ[ζέ, το δέ λε'γεις ιή, το δέ λέγει έκεΐνον)· η δυϊκώσ, ώς τό λέγετον, τοΰτο γαρ δύο [Λόνους εισάγει λέγοντας· η πληθυντικώς, ώς τό λέγομεν, λε'γετε, λέγουσι· ταυτα γαρ πολλούς εισάγει τους λέγοντας. Όβ ρΕΓδΟΟΙδ. Περί προσώπων. Πρόσωπα τρία, πρώτον, δευ τερον, τρίτον. Και πρώτον [/.έν έστι πρόσωπον, ίναν ό λίγων περι 'ΐαυτοΰ τόν λόγον ποιηται, οίον

ϋΕ νΕΚΒΟ. 83 εγώ τύπτω, εγώ γράφω· δεύτερον δ» πρόσωπον έττι, όταν περί του ομιλοΰντος αύτω λίγη, οίον σύ άκούεις, συ λέγεις· τρίτον πρόσωπον εστι, ο ταν περί τινος έκτος ό λόγος γίνηται, οίον εκεΐνος γράφει, εκεΐνος διαλέγεται. ΠαρακολουΟοΰσι ο"» και ταυτα τω ρη'ματι· άπαν γαρ ρημα η πρωτοπροσώπως, η δευτεροπροσώπως, η τριτοπροσώπως εκφέρεται. Θεοδ(όρ. Προδρώμ. Γραμμ. ϋβ ΙβπιρΟΓίΙιυδ. Περί χρόνων. Χρόνοι δέ έ'ς· 'Ενεστώς, οίον τύπτω· Παρατατικο:, οίον έτυπτον Παρακείμε νο:, οίον τέτυφα· Ύπερσυντέλικος, οίον έτετύφειν Αόριστος, οίον ετυψα· Μέλλων, οίον τύψω. ϋβ οοη]υ£31ϊοηϊΙ)ιιδ (οΙαδδβδ υοΓ&οπιπι). Περί συζυγιών Συζυγίαι δέ δεκατρεΐς· εξ τών βαρυτόνων ρεμάτων τρεις τών περισπωμέ νων και τέσσαρες των εις μι. Πρώτη. Πρώτη συζυγία εστί των βαρυτόνων ρημάτων, τών ληγόντων εις β, π, φ, πτ, οίον λείβω, τέρπω, γράφω, τυπτω· ών ό μέλλων εις ψ, οίον λείψω, τέρψω, γράψω, τύψω· ό παρακεί μενος εις φ, οίον λέλειφα, τέτερφα, γέγραφα, τέ τυφα·

7^

1>Ε ΥΕΗΒέξω, πλέξω, τρέξω, τίξω· ό παρακείμενος εις χ, οίον λέλεχα, πέπλεχα, τέτρεχα, τέτεχα· Τρίτη . Τρίτη εστί των ληγόντων εις δ, θ-, τ, και ττ άττ*κώς, οίον άδω, πλη'θω, άνύτω· ών ό |ί.έλλων εις σ, οίον άσω, πλησω, άνόσω· ό παρα κείμενος εις κ, οίον ήκα, πέπληκα, νίνυκα. Τετάρτη. Τετάρτη εστί των εις ζ, και δύο σσ κοινώς, οίον φράζω, όρύσσω- και τα, μεν εις ζω, ποτέ μεν το ξ έν τω μέλλοντι έχουβιν, οίον παίζω παίξω, σφάζω σφάξω, ών ό παρακείμενος το χ έχει· ποτέ δέ το σ εν τώ μέλλοντι έ'^ουσι, οίον φράζω φράσω, βαδίζω βαδίσω, ών ό παρα κείμενος το κ έχει· τα δέ εις σσω, ώς επί το πλε>· · ών ό μέλλων δια τοΰ άύτοΰ άμεταβόλου περι*-ώμενός έστι, τ·/)ν παραλη'γουσαν βραχιίαν ε χων άμετάβολον, η τό ι τις διφθόγΓου έκβάλλων,. οίον ψαλώ, νεμω* ϋρινώ σπερω· ό παρακείμενος, είς κ, οίβν εψαλκα, νενέμηκα, κέκρικα, εσπαρκα. "Εκτή. "Εκτη έστί των εις ω καθαρόν, οίον ιππεύω, πλέω, βασιλεύω, άκούω, ών ό μέλλων· εις σ οίον ιππεύσω, πλεύσω, βασιλεύσω, άκούσω· ό παρακείμενος εις κ, οίον ΐππευκα, βεβασίλευκα,.. -ίίκουκα κοινώς·, και άκη'κοα άττικως. Τούτων οΰτως ενόντων, είδεναι δεΐ οτι πα» ρήμα η εις ω βαρύτονον λη'γει, ί) έις ώ περ«πώμενβ», η έίς μι. Κωνστ. Αασκ. Γραμμ. δβρίβηι Ιηάοι-ηίΏ ββηβΓ&. Νενέμηνται δέ οί πάντίς Ινδδι ες έπτα μά λιστα γενεάς· έν μέν αύτοΤσΙν ώί σοψισταί 'έΐσι, πλ·/ί9ει μέν μείους των άλλων, &ο**ν| και τιμ$ γεραρώτατοι. θυτε γάρτι τι3 σώματι εργάζεσθαι. αναγκα:ν) σφίν προσκέαται· όΰτϊτι άποφέρειν άφ' δτου πονέουσιν έ; το κοινόν ούδέ τι άλλο ανάγ κης άπλώς έπεΐναι τοϊσι σοφιστνίσι, ότι μνΐ 3ύαν

86 ΏΕ ΥΕΚΒΟ. τας θυσίας τοΤσι θεοΐσιν ύπέρ του κοινου των Ιν δών και οστις δέ ιδία δύει, έξηγητΐς αύτώ τις δυσ'ας τών τις σοφιστώ ι τούτων γίνεται, ώς ούκ αν άλλως κεχαρισμε'να το~ς Βεοϊς δύσαντας. Εισι δε καί μαντικής ούτοι μοΰνοι Ινδών δαη'μονες, ούδέ έφείται άλλω μαντεύεσθαι, ότι μη σοφώ άνδρί. Μαντεύουσι δέ όσα ύπέρ των ωραίων του ετεος, και ε'' τις ές τό κοινόν συμφορη καταλαμ βάνει. Τα ίδια δέ έκάστοισιν ού' σφιν μέλι·, μαντεύεσθαι· ί) ώς ούκ έξικνεομένης της [ιοντικές ές τα μικρότερα, η ώς ούκ άςιον έπί τούτοισι πονέεσθαι. "Οστις δέ άμάρτοι ές τρεΐς μαντευσάμενος, τούτω δέ άλλο μεν κακον γίγνεσθαι ούδέν, σιωπαν δέ είναι έπάναγκες του λοιποΰ· και ούκ εστιν όστις έξαναγκάσει τον άνδρα τουτον φωνησαι, ο του ή σιωπη κατακέκριται. Ούτοι γυμνοι διαιτώ νται οΐ σοφισται,, τοΰ μεν χειμώνος υπαίθριοι έν τω ήλίω, του δέ θερεος έπην ό ηλιος κατεχνι, έν τοισι λειμώσι και τοϊσιν έ'λεσιν ύπό δε'νδρεσι μέγαλοισιν ών την σκιην Νεαρχος λε'γει ές πέντε πλέ£)ρα έν κύκλω έξικνέεσθαι, και αν μυρίους υπό ένί δένδρεϊ σκιάζεσθαι· τηλικαυτα είναι ταΰτατά δε'νδρεα. Σιτέονται δέ ωραϊα, καί τον φλοιον τών

ϋΕ \ΈΒΒΟ. 8Τ δενδρων, γλυκύν τε όντα τον φλοιον και τρόφι{/ον, ού [Λεΐον ηπερ αί βάλανοι των φοινίκων. Δεύτεροι δ' έ—ί τούτοισιν οί γεωργοί εισινοΰτοι πλη'θει πλεΐστοι. Ινδών έόντες· και τούτοισιν οΰτε οπλα εστί* άρη''ι'α, οΰτε υ-ίλει τα πολέ μια έ'ργα,. άλλα την χώρην ούτοι εργάζονται· καο τους φόρους τοΐς τε. βασιλεΰσι και ττσι πόλεσιν, οσαι αύτόνουΛι, οΰτοι άποφέρουσι. Και ει πόλε μος ές άλληλους τοΐσιν Ίνδοΐσιν τύχοι,τών έργαζοαενων την γΐν ού ϊέμις σφιν άπτεσ9αι, ούδέ . αύτήν την γην τέανειν άλλα οΐ μεν πολεαοΰσι και κατακαίνουσιν άλληλους οπως τύχοιεν οι δέ ττλησίον αύτών κατ' ησυχ ίην άροΰσι, ία τρυγώοιν, , η κλαδουσιν, η 3ερίζουσιν. Τρίτοι δε' είσιν Ίνδοΐ«ιν οί νοο.ε'ε:, οΐ ποιμέ νες τε και βουκόλοι, και οΰτοι οΰτε κατα πόλιας,. οΰτε έν τήσι κώμησιν οίκέουσι· νομάδες τέ εισι, και άνα τά ό'ρεα βιοτευουσι. Φόρον δέ και οΰτοι, άπο των κτηνέων άποφέρουσι· και &ηρενουσιν οΰ τοι άνα την χώρην όρνιθας τε και άγρια £ηρία. Τέταρτον δε' έστι το δημιουργικόν τε και κα— πηλικον γένος. Και οΰτοι λειτουργοί είσι, και φό ρον άποφε'ρουσι άπο τών έργων των σφετε'ρων„

88 Ι>Ε ΥΕΒΒΟ. πλην γε δη όσοι τά άρη'ϊα όπλα ποίεουσιν ουτοι δέ καί μισ&όν έκτου κοινοΰ προσλαμβάνουσιν. Έν δέ τουτω τω γένει οί τε ναυπηγοί και οί ναΰταί εισι, όσοι κατά τους ποταμούς πλώουσι. Πέμπτον δέ γενος έστίν Ινδοΐσιν, οί πολεμισταί· πλη9ει [Λεν δεύτερον μετά τούς γεωργούς, πλείστη δέ έλευθερίητε καί εύθυμίη έπι/ρεόμενον και ούτοι άσκηταί μόνων των πολεμικών εργω-» είσί. Τά δέ όπλα άλλοι αύτοϊς ποιέουσι, και ίπ που; άλλοι παρέχουσι· και διακονοΰσιν επί στρα τοπέδου άλλοι, οί τούί τε ίππους αύτοΤς θεραπεύουσι, και τα όπλα έκκαθαίρουσι, καί τούς έλε'φαντας άγουσι, και τά άρρητα κοσμέουσί τε καί ήνιοχεύουσιν. Αύτοί δέ, έατ' άν μεν πολεμεϊν δεΤ, πολεμοΰσιν ειρήνης δέ γενομένης, εύθυμέουσι · καί σιριν {χ,ισθός έκ του κοινοΰ τοσόσδε ερχεται, ώς καί άλλους τρέφειν άπ' αύτοΰ εύμαρέως. Έκτοι δε εισιν Ινδοΐσιν οί επίσκοποι καλεόμενοι. Ούτοι έφορώσι τά γινόμενα κατά τε τήν χώρην, καί κατά τα; πολίας· καί ταΰτα άναγΓέλλουσι τω βασιλεϊ, ίναπερ βασιλεύονται Μνδοί· η το~ς τέλεσιν, ίναπερ αύτόνομοι εισί. Καί τούτοις ού £έμις ψώδος άναγΓεΐλαι ούδ*ν, ούδε τις Ινδών

ΟΕ νΕβ*0. 89 αιτό)ν «σχε ψεύσασθαι. Έβδομοι δέ είσιν οΐ όπερ των κοινών βουλε-χίμενοι όμοΰ τω βασιλεΐ, ΐ κατκ πολιας, όσαι αυτόνομοι, συν τησιν άρν·?,σι. Πλά θει μεν ολίγον το γένος τοΰτό έστι, σοφό) δέ και δικαιότητι έκ πάντ*ον προκεκριμένον ένθεν ο? τι άρχοντες αύτοϊσιν επιλεγονται, και οσοι νομάρχαι και υπαρχος και θησαυροφύλακές τε και στρατοφύλακες, ναύαρχοι τε και ταμίαι, και των κατά γεωργών εργων έπιστάται. Γαμέειν δέ &, έτερου γένεος ού ϊέμις · οίον τοϊσι γεωργοΐσιν εκ του δη μιουργικου, η εμπαλιν ούδέ δύο τέχνας έπτ»δευειν τον αύτον, ούδε τοΰτο 3έμις· ούδέ άμείβειν ές έτερου γενεος εις ετερον οίον γεωργαον εκ νομέως γενέσθαι, ν, νομέα έκ δημιουργικου. Μοΰνον σφίσιν άνεΐται σοφιστην έκ παντος γένεος γενέσθαι· ό'τι ού μαλθακα τοΐει σοψιστήσιν ειβι τά πράγματα, άλλα πάντων ταλαιπωρότατβ. Άρριαν. Ίνδικη. ϋβ οίΓουηΠβχίδ νβΛϊδ. Περί των περισπωμένων ρημάτων. Τα περισΐηόμενα ρίματα άπο τίς (Εκτης συζυγίας των βαρυτόν»ν κατά συναίρεσιν γίνεται, οίον άπο του

90 ΏΕ νΕΚΒΟ. ποιέω ποιω. Εισι δέ τούτων αί συζυγίαι τρε~?, ών ή πρώτη δια τοΰ εω προφερεται, οίον ποιέω ποιώ· και έν τ^ παραληγούση τοΰ μέλλοντος και πάντων τών παρωχημένων πλην τοΰ παρατατικου το η εχει, οίον πεποίηκα, έπεποιη'κειν, έποίησα, ποιη'τω, πλην τινων δια τοϊ εσω τνν μέλλοντα ποιούντων, οίον τελώ- τελέσ:«, όλώ- όν^ω. Ή δευτέρα συζυγία ιών π:ρισπωμένων δια τοΰ αω προφέρεται, οίον βοάω βοώ, δράω δρώ· καί έν τη παραληγούση τοΰ μέλλοντος το η, η τα α έχει, οίον βοη'σω, δράσω. Ή τρίτη συζυγία δια τοΰ·ο·Λ προφέρεται, οι ον χρυσόω χρυσώ· και «ν τη παραληγούση τοϊ μέλλοντος το ω ε/ ει, οίον /ρυσώσω, πλην τοΰ άρόω άρόσω, όμόω άμόσω, ένόω ενόσω, βόω βόσο^ όνοω ονόσω. Δεΐ δέ ειδέναι ότι σπανίως ε!>ρίοκωνταιΓ μέσοι παρακείμενοι, και δεύτεροι αόριστοι έπι τη; πρώτης και δευτέρας συζυγίας των περισπωμένων, οίον κτυπώ εκτυπα εκτυπον, δουπώ δέδουπα εδουπον, μυκώ μέμυκα έμυκον, χραισμώ εχραισμον, όλισθώ ώλισθον, άμαρτώ ημαρτον, βλαστδ έ'δλαστον επί δέ της τρίτη; ούίαμώς. Λασκ.

Μ νΕΒΒΟ. 91 Οϊ&βικΠ δΙικίίηηκ Έάν τ,ς φιλομαθης, εσνί πολυμαθη'ς. *Α μ» έπίστασαι, διαφύλαττε ταίς μελέταις· ά δέ μή μιμά9ηκας, προσλάμβανε ταϊς έπιστη'μαις. "Ο μοιως -γαρ αίσχρον άκούσαντα χρ[σιμον λόγον μ·4 μανθάνειν, και διδομενόν τι άγαθον παρα των φι λούν ρι λαβεΐν. Κατανάλισκε την έν βίω σχολών εις τΐ,ν τών λόγιων φ'.ληκοΐαν ουτω γαρ τά τοις άλλοις χαλεπώς εύρν,μένα, συμβη'σεταί σοι ραδίως μανθάνειν. Ήγοΰ των ακουσμάτων πολλα πολλών είναι χρημάτων κρείττω· τα [Λέν γαρ ταν/έως α πολείπει, τα δέ πάντα τον χρόνον παραμένει. Σο φία γαρ μόνη των κτημάτων ά9άνατον. Μί) κατόκνει μακραν όδον πορεύεσθαι προς τούς διδάσκειν τι χρνίσιμον έπαγΓελλομένους· αισχρον γαρ τούς μεν έμπορους τηλικαΰτα πελάγη διαπεραν Σνεκα τοΰ πλείω ποιίίσαι τήν ύπάρχουσαν ούσίαν, τούσ δέ νεωτέρους μηδέ τας κατά γ?|ν πορείας ύπομένειν επί τω βελτίω καταστησαι τΐν εαυτών διάνοιαν. Τω μέν τρόπω γίνου φιλοπροση'γορος, τω δέ λόγω εύπροσνίγορος· εστι δέ «ριλοπροσηγορίας μέν το προσφωνεΐν τους απαντώντας, εύπροστγορίας δέ το τοις λόγοις αύτοις οίκείως εντυγχά

92 0Ε νΕΚΒ& νην. Ήδέως μέν έχε προς άπαντος, χρω δε τοις βελτίστοις. Οΰτω γαρ τοΐς μέν ούκ απεχθής έση, τοΐς σ*έ φίλος γεν/ίσνι . Τας έντεύξεις μή πυκνά; ποιου τοΐ: αύτοις, μηίέ μακρας περί τών αύτών πλησμονη γαρ πάντων. Ίσοκρατ. προς Δημονικ. &β »η (λι νβΓίήβ. ίίερι των εις μι ρημάτων. Τα εις μι ρ·η'ματίε «πΐ, τών περισπωμενων ρημάτων γίνονται. Είσί &έ τούτων αϊ συζυγίαι τέσσαρες· ών ή πρώτη άπο Τίίς πρώτης τών περισπωμένων γίνεται, οίον τι')εω ώ, τίθημι· έχει δέ το η έν τη παραληγούση, του ΐνεργητικου, το ε δέ έν τη του παθητικου, βίον τίθημι, τι'Οίμαι. Δευτέρα συζυγία τών εις μι γίνεται άπο της ας τών περισπωμένων, οίον ίστα'ω ώ, ΐστημι· έχει δέ το η εν τη παραληγούση του ενεργη τικου, το α δέ έν τη του παθητικου, οίον ιστημι, ίσταμαι. Ή τρίτη συζυγία τών εις μι γίνεται άπο τίίς τρίτης τών περισπωμένων, οίον διδόω ώ, οίσωμι' έχει τι ω Ιν το παραληγούση του ενεργητικου, το 6ί ο ίντη τού' παθητικου, ώς £ί£ωμι, ίίίομαι.

Ή τετάρτη συζυγία των ε'ς [/,ι .γίνεται άπα τ?,ς έκτης των βαρυτίνων ριμάτων εις υω ληγ.ίντων, οίον ζευγνύω, ζεύγνυ[Λι. "?7.^ δ* ^ τ?ί παραληγούση του ένεργητικοΰ, και παθητικοί, , οίον ζεύγνυμι, ζεύγνυοΛι· και [Λόνον [«χρι παρα τατικου κλίνεται. Κοινον δέ αύταϊ'ς ταις συζυγίαις εν τω αίλλοντι άποβάλλειν την πρώτην συλλαβτ,ν.· τίθτ[Αΐ ^Λ^ω, ίστη[Λι στησω, δίδοψ.ι δώσω. και έν [Λεν τοΐς ενεργητικοΐς [Μ(κρα παραληγειν, έν δ* τοΐς παθητικοΐς βραχεία. ει [Λη' που ποιητικ/ι άοεία τουναντίον έν τοΐς παθητικοΐς γένοιτο, ώς τίϊη{Λχι, άκάχη[Λαι, ίίζηααι, και άλλα ιωνικά. Ο.ί δέ. Αιολείς τίθε[/Λ, ίσταμι λεγουσι, κα'. τα περισπώ[Λενα ρηματα εις [Λι ποιουσι, οίον νόηαι άντι νοώ, φίληααι άντί φιλώ, αΐνιαι (παρ' Ήσι,όδω) άντι αινώ. Και τα μέν ε,ις [Λι έν [Λέν τώ ένεστώτι και παρατατικώ και άορίστω δευτε'ρω ιδίαν ϊ'λαχον κλίσιν έν δέ τοις άλλοις χρόνοις ό[Αοιοτρόπως τοις βαρυτόνοις κλίνονταν, ά, προ τών. άλλων, δα καλώς [Λα^ειν, Κωνσ*, Λ* 'έ;ρκει έχονται· οί δέ άκού&αντες έπιβαίνουσι των κρατίστων τε τον θυαον και των χευοηθεστάτων ελεφάντων έπιβάντες δέ, ελαυνουσιν ώς έπί τ» ?ρκος· ελάσαντες δέ, ούκαύτίκχ μ*χτ< άπτονται· άλλα έωσι γαρ λι[Λω τε ταλαιπωρηθηναι τους α γρίους ελέφαντας, και ύπο τω δίψει δουλωθ^ναι. Εΰτ' άν δέ.σφ'σι κακώς έχειν δοκέωσι, τηνικαΰτα έιηττησαντες αύθις την γέφυραν ελαυνουσί τε ώς ές το έ'ρκος, και τά βαλίζοντα 7ί'ίη ελέφαντα, και άλλους ό;.χεοαένουί, ,κυμβκλαιν τ» κυμβαλίζοντι πρΐς τοΐν σκελοΐν

ΗΙδΤ. ΙΝϋΙΟΑ. 109 τοΤν εμπροσθεν προσηρτημένοιν, και πρός τη προ€οσκί$ι καλεο[.«νη άλλο κυ α7.Ρι μέν έν παισίν ην, άκούων Όμηρου και

ΝΕΟΚΟΜΑΝΤΙΑ. 131 Ησιόδου πολέμους και στάσεις διηγουμένων ού μόνον των ημιθέων, άλλα και αυτών ηδη των θε ών, ετι δέ και μοιχείας αυτών και βίας και άρπα γας και δίχας και πατέρων έξελάσεις και αδελφών γάμους, πάντα ταυτα ένόμιζον είναι καλα και ού παρέργως έκνώμην προς αυτά. έπεί δέ εις άνδρας τελεΐν ηρξάμην, πάλιν αύ ενταυθα ηκουον τών νό μων τάναντία τοΐς ποιηταΐς κελευόντων, μη'τε μοιχεύειν μη'τε στασιάζειν μη'τε άρπάζειν. Έν μεγάλη ούν καθειστη'κειν άμφιβολία ούκ ειδώς δ τι χρησαίμην έμαυτώ· οΰτε γαρ άν ποτε τους θε ούς μοιχευσαι καιστασιάσαι προς άλληλους ήγούμην, εί μη ώς περί. καλών τούτων έγίγνωσκον, ουτ' αν τούς νομοθέτας· τάναντία τουτοις παραινεΐν, ει μή λυσιτελεΐν ύπελάμβανον. 4 Έπει δέ διηπόρουν, εδοξέ μοι έλθόντα παρά τούς καλουμένους τουτους φιλοσόφους έγχειρισαι τε έμαυτον και δεηθηναι αυτών χρησθαί μοι δ τι βούλοιντο καί τινα όδον άπλήν και βέβαιον ύποδεΐξαι του βίου. Ταΰτα μεν δη φρονών προση'ειν αύτοις, ελελη'θειν δ' έμαυτον ές αύτο, φασί, το πυρ έκ του καπνου βιαζόμενος· παρά γάρ δη τού τοις μάλιστα εΰρισκον επισκοπών την άγνοιαν και

132 ΙϋΟΙΑΝΙ τήν άπορίαν πλείονα, ώστε [Λοι τάχιστα χρυσοδν απέδειξαν ούτοι τον των ιδιοτών βίον άμέλει ό [Λεν αύτών παρνίνει το πάν νίδεσθαι και μόνον τοΰτο έκ παντος μετιέναι· τοΰτο γαρ εΐναι το εΰ'δαι[Λον ό δε τις εμπαλιν, πονεΐν τά πάντα και [/λχθεΐν και το σώμα καταναγκάζειν ρυπώντα καΐ αύχμώντα και πάσι δυσαρεστοΰντα και λοιδορούμενον, συνεχές έπιρραψφδών τά πάνδημα εκεΐνα του Ησιόδου περι τν)ς αρετης επη και τον ίδρωτα και την έπι τό άκρον άνάβασιν άλλος καταφρονεΐν χρημάτων παρεκελεύετο καιάδιάφορον οΐεσθαι την κτησιν αυτών ό δέ τις εμπαλιν άγαθον είναι και τον πλοΰτον αύτον άπεφαίνετο· περι μεν γαρ του κόσμου τί χρίι και λέγειν ; ος γε ιδίας και α σώματα και άτόμους και κενα και τοιουτον τινα οχλον ονομάτων όση μέραι παρ' αύτών άκούων έναυτίων. Και το πάντων άτοπώτατον, ότι περι τών έναντιωτάτων εκαστος αύτών λέγων σφόδρα νικώντας και πιθανούς λόγους έπορίζετο, ώστε μη'τε τώ θερμαν το αύτο πραγμα λέγοντι μη'τε τφ ψυχρόν άντιλέγειν έ'/ειν και ταΰτα ειδότα σα φώς ώς ούκ άν ποτε 5ερμόν εϊη τι και ψυχρον ε» ταυτώ χρόνω· άτεχνώς ούν έπασγ/ον τοις νυστά

ΝΕΟΚΟΜΑΝΤΙΑ. δι ' δν τότε της ειρηνης Ιπεθύρισεν. Ταΰτ ' ούν ώς [Λέν ύπομνησαι, νυν ίκανώς εΐρηται, ώς δ ' άν έξετασθείη μάλιστ ' άκριέώς, μνι γενοι το, ώ πόντες &εοί. Ούδένα γαρ βουλοίαην εγωγ' αν, ούδ ' εί δίκαιος έστ ' άπολωλέναι, αετά τοΰ πάντων κινδύνου και της ζημίας δίκήν ύποσχεϊν. Δηαοσθ. κατά Φιλίππ. β'.

172

ΡίΑΤΟΝΙδ Ου&Ιθδ δίηΙ οΓΙ)ϊδ Ιβΐτ&πηη ρΐ&βδβ η&ΓΓίΙ 8ΟοΓ8Ιβδ.

Είσι δέ πολλοι και θαυμαστοί της γΐς τόποι ' κα·, αύτή , οΰτε οία οΰτε όβη δοξάζεται ύπο των περι γης είωθότων λεγειν, ώς εγώ ύπό τινος πεΤπεισμαι. Και ό Σιμμίας, Πώς ταΰτα, είρη, λέ γεις ώ Σωκρατες; περι γάρ τοι της γη"ς και ού τος πολλά 5ϋι άκνίκοα· ού μέντοι ταυτα ά σε πεί θει· ^έως αν ούν άκούσαιμι. Άλλα μέντοι, ο> Σιμμία, ούχ ή Γλαύκου τέχνη γέ μοι δοκεΐ είναι διηγησασθαι ά γ' εστίν ώς μέντοι άληθή, χαλε-πάτερόν μοι φαίνεται η κατα την Γλαύκου τέννην. Και άμα μεν εγώ ίσως ούδ ' αν οίος τι ε'.'ην, άμα οέ, εί και ήπιστάμην, ό βίος (Λοι δοκιϊ ό ίμος, ώ Σιμμία. τω μη'κει του λόγου ούκ έςαρκεϊν. Την μέντοι ιδέαν τη"ς γί,ς, οΐαν πέπεισμαι ιίναι, και τούς τόπους αύτης, ούδέν με κωλύει λεγειν. Άλλ', εφη ό Σιμμίας, και ταΰτα αρκεΐ. Πέ-πεισμαι τοίνυν, ή δ" £ς, εγώ, ώς πρώτον ιΛιν, ει εστιν έν μέσω τώ ούρανώ περιφερής ούσα, μηδέν αύτνί δεΐν μη'τε αέρος προς το μή πεσεΐν, μητε άλλης ανάγκης μηδεμιας τοιαύτης· άλλα ίκανη'ν

ΡΗΑΕϋΟΝ. 1" σφύσδειν, ώς άνιαθνί, έπει κηγών άνιίψ.αι ! . . . ΤΩ Κύκλωψ, Κύκλωψ, πα τάς φρένας έκπίπότασαι ; αΐκ' ενθών ταλάρως τε πλέκοις και 3·αλλον ανάσας ταΓς άρνεσσι φε'ροις, τάχα και πολύ μάλλον εχοις νουν• Τάν παρεοΐσαν άμελγε· τί τον φεύγοντα διώκεις ; εύρη'σεις Γαλάτειαν ϊσως και καλλίον' άλλαν. Πολλαι συαπαΐσδε'ν με κόραι τάν νύκτα κέλονται, κιχλίσδοντι δέ πάσαι, έπεί κ' αύταΐς υπακούσω. Δήλον οτ' έν τα γα κηγώ τις φαίνομαι ήμεν». Οΰτω τοι Πολύφαμος έποίμαινεν τον έρωτα [Λουσίσδων, ραον ο*έ διάγ ' η ει χρυσον εδωκεν.

ΤΗΕΟΟΒΙΤϋδ. ΣΥΡΑΚΟΥΣΙΑΙ *Η ΆΔΩΝΙΑΖΟΥΣΑΙ. Ε$ύλλιον ιε'. ΓΟΡΓΩ, ΠΡΑΞΙΝΟΑ, ΓΡΑΥΣ, ΞΕΝΟΣ. [ΈΤΕΡΟΣ ΞΕΝΟΣ, ΓΥΝΗ ΆΟΙΔΟΣ.] ΓΟΡΓΩ. Ένδοϊ Πραξινόα ; ΠΡΑΞΙΝΟΑ. Γοργοι φίλα, ώς χρόνω ; ένο\>ί. θαυμ' οτι και νυν ηνθες· ορη δίφρον, Εύνόα, αύτα' εμβαλε και ποτίκρανον. ΓΟΡΓΩ. "Εχει κάλλιστα. ΠΡΑΞΙΝΟΑ. Καθίζευ. ΓΟΡΓΩ. "Ω τάς άδαματω ψυχάς· μόλις ΰμ[Μν εσώθην, Πραξινόα, πολλώ [Λενοχλώ, πολλών τεθρίππων παντα κρηπΐδες, παντα χλαμυδηφοροι άνδρες· ά όδός άτρυτος· τύ δ' έκαστοτέρω μευ αποικεΐς. ΠΡΑΞΙΝΟΑ. Ταΰθ' ό πάραρος τήνος έπ' έσχατα γάς έλαβ' ένθών·

286 ΤΗΕΟΟΒΙΤϋδ. ίλεόν, ούκ οΐκησιν, όπως μη γείτονες ώμες άλλάλαις, ποτ' έ'ριν φ&ονερόν κακόν, αίέν όμοιος. ΓΟΡΓΩ. Μη λε'γε τόν τεόν άνδρα, φίλα, Δείνωνα τοιαυτα, τώ μικκώ παρεόντος· δρη, γυναι, ώς ποθορνί τυ. θάρσει, Ζωπυρίων, γλυκερόν τέκος - ού λέγει άπφύν. ΠΡΑΞΙΝΟΑ. Αισθάνεται τό βρέφος, ναι τάν πότνιαν ΓΟΡΓΩ. Καλός άπφύς. ΠΡΑΞΙΝΟΑ. Άπφύς τάν τ^νος πρώαν (λέγομες τά πρώαν 3ήν πάντα) νίτρον και φΰκος άπό σκανάς αγορασδων κηνθε φέρων άλας ά[Λραν, άν/ιρ τρισκαιδεκάπαχυς. ΓΟΡΓΩ. Χώμος ταυτα έχει, φθόρος άργυρίω, Διοκλείδαςέπταδράχμως κυνάδας, γραιαν άποτίλματα πήραν, πέντε πόκως έ'λαβ' εχθές, άπαν ρύπον, έ'ργον έπ' έ'ργω. Άλλ ' ϊθι, ταψ-πέχονον και τάν περονατρίδα λάζευ. Βάμες τώ βασιληος ές άφνειώ Πτολεμαίω ί^ασόμεναι τόν Άδωνιν ακούω χρ?ί[/·α καλόν τι κοσ[Λεϊν τάν βασίλισσαν.

ΤΗΕΟαΚΙΤϋδ. 257 ΠΡΑΞΙΝΟΑ. Έν όλβίω όλβια πάντα. ΓΟΡΓΩ. τΩν ΐδες, ών είπες και ιδοΐσα τύ τω μυι ιδόντι. "Ερπειν ώρα κ' εϊν). ΠΡΑΞΙΝΟΑ. Άεργοΐς αιέν έορτά· Εύνόα, αίρε τό νάμα και ές [Λέο'ον, αινόθρυπτε, 3ές πάλιν αί γαλέαι μαλακώς χρη'σδοντι καβεύδειν κινεΰδη, φέρε 5άσσον ΰδωρ. "Υδατος πρότερον δεΐάδέ σ[Λάγ[Λα φέρει. Δος ό'[Λως· μηπουλύ, άπληστε, έγχει ΰδωρ· δύστανε, τί [Λευ το χιτώνιον άρσεις; παθε. Όκοΐα δεοΐς έδόκει, ταυτα γε νένιμμαι. 'Α κλας τάς μεγάλας πα λάρνακος; ώδε φέρ' αυτόν. ΓΟΡΓΩ. Πραξινόα, μάλα τοι τό καταπτυχές έμπερόνα[Λχ τουτο πρέπει· λέγε μοι πόσσω κατέβα τοι άφ' ίστι»; ΠΡΑΞΙΝΟΑ. Μη [Λνάσν,ς, Γοργοΐ· πλέον άργυρίω καθαρώ ριχ* η δύο. τοΐς δ' εργοις και τάν ψυχάν ποτέθηκα. ΓΟΡΓΩ. 17

258 ΤΠΕΟΟΒΙΤϋδ. Άλλα κατά γνώ|Λαν άπέβα τοι. ΠΡΑΞΓΝΟΑ. Τουτο κάλ' είπας. Τώαπέχονον φέρε ιΛοι και τον θολίαν κατάκοσαον άαοίθες. Ούκάξώτυ τέκνον μορ[χω, δάκνει ιππος. Δάκρυ' οσσα θέλεις" χωλον ο'ού δεΐτυ γενέσθαι. Έρπωαες. Φρυγία, τον μι.κκον παίσδε λαβοΐσα, τάν κύν' εσω κάλεσον, τάν αύλείαν άπόκλαξον. ΤΩ ^εοι, οσσοςδ-/λος· πωςκαίποκα τουτο περάσαι -/ρ·?ί το κακόν: αυραακες άνάριθαοι και άμετροι. Πολλά τοι, ώ Πτολεααίε, πεποίηται καλά έργα, ές ώ έν άθανάτοις ό τεκών ού^εις κακοεργος Λαλεΐται τον ιόντα παρέρπων Αίγυπτιστι, οία πριν έςάπάτας κεκροτααένοι άνδρες επαισδον, άλλάλοις όααλοι, κακά παίδια, πόντες έρειοί. 'Α^ίστχ Γοργοι, τί γενώαεθα ; τοι πολεαισται ίπποι τώ βασιλΫ,ος. Άνερ φίλε, μη' με πατη'ση:. Όρθόςάνέστα ό πυρρός, ϊδ' ώς αγριος· κυνοθαρσ^ς Εύνόα, ού φευξή ; υιαχρησείται τον άγοντα. Ώνάθην αεγάλως· ότι [Λοι τό βρέφος μένει ενδον. ΓΟΡΓΩ. Ξ;άρσει, Πραξινόα· και δη γεγενηρ'.εθ' οπισθεν, τοί δ' έ'βαν ές χώραν.

ΤΗΕΟΟΚΙΤϋδ. 259 ΠΡΛΞΓΑΌΛ. Καυτά συναγείρομαι ν$νί. "Ιππον και τον ψυχρον οφιν τά αάλιστα δεδοίκω έκπαιδος. Σπεύδωαες· ο^λος πολύς α[Λμιν έπφέεΐ. ΓΟΡΓΩ. Έξ αύλάς, ώ ρΐτερ ; ΓΡΑΐΣ. Έγώ, τέκνα. ΓΟΡΓΩ. Είτα παρενθεϊν ειψαρε'ς ; ΓΡΑΪΣ. Ές Τροίαν πειρώαενοι ήνθον 'Αχαιοί, καλλιστα παίοων" πείρα 5ν,ν πάντα τελεΐται . ΓΟΡΓΩ. Χρησεως ά πρεσβΰτις άπω-/ετο θεσπίξασα. ΠΡΑΞΙΝΟΑ. Πάντα γυναίκες ΐσαντι, και ώς Ζεύς άγάγεθ' "Ηραν. ΓΟΡΓΩ. Θάσαι, Πραξινόα, περί τάς θύρας όσσος ορλος θεσπέσιος. ΠΡΑΞΙΝΟΑ. Γοργοι·, δός τάν χέρα ιΛοι' λαβε και τύ,'

260 ΤΗΕΟΟΚΙΤϋδ. Εύνόα, Εύτυχίδος· πότεχ' αύτα, [Λη'τι πλαναθνίς. Πάσαι ά'α' εισένθισιν ούκ έπακούει. Ού